จิปาถะ เรื่องสั้น อิงเหตุการณ์ปัจจุบัน. (บ่วงกรรม) ตอนจบ

• 

4

นางแต้มตื่นขึ้นมาอย่างห่อเหี่ยวหิวโหย ใบหน้าแดงกล่ำช้ำด้วยเปลวแดด ปากแห้งกรังตกเสก็ดเพราะขาดน้ำ ผมเผ้ากระเซอกระเซิงชี้เด่เหมือนทาด้วยกาวลาเทค เสื้อผ้าขาดหวิ่นจนแทบไม่มีชิ้นดี เนื้อตัวถลอกปอกเปิกมอมแมมเต็มไปด้วยเหงื่อไคลสกปรก “นี่มันอะไรกันนี่ มันที่ไหนกันนะ”นางคิดถึงพ่อ ที่เสียชีวิตไปนานแล้ว “พ่อ พ่อจ๋า. มาช่วยลูกด้วยเถิด พาลูกออกไปทีเถอะ อยากกลับบ้านไปหาแม่ หาน้องแจ็ดแจ๋ จ้ะพ่อ” นางร้องขอให้พ่อช่วยซ้ำแล้วซ้ำอีกจนเสียงแหบแห้ง เหมือนหญิงบ้าตามท่ารถขนส่ง
นางร้องตะโกนลั่นสุดเสียงที่แหบแห้งอีกครั้ง หน้าตาตื่นตะหนก เมื่อนางรู้สึกว่ากลุ่มคนที่อยู่รอบๆนั้นกำลังเข้ามาจะรุมทึ้ง “ฉันคงจะเสียสติไปแล้ว” นางนั่งแปะลงไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก อ่อนระโหยโรยแรง และพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง เดินโซเซหาทางออก แต่ความหวังของนางไม่เหลืออยู่เลย
นางคิดถึงสิ่งที่เคยกลัว พวกศัตรูของนางอาจรวมตัวกันเข้ามารุมทึ้งนาง และไล่นางออกจากตำแหน่ง เมื่อพูดถึงตำแหน่ง นางร้องไห้ แต่ไม่มีเสียง “ฉันไม่มีตำแหน่งอะไร” ช่วยพาฉันออกไปทีเถอะ ฉันอยากตาย อยากตายให้พ้น ดีกว่าที่จะอยู่ทรมานอย่างนี้ นางเดินกระเซอกระเซิงต่อไป
ทันใดนั้น ท้องฟ้ามืดคลึ้มลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ฝูงกามากมายก่ายกองไม่รู้ว่ามาจากไหน โผบินไปมาเต็มท้องฟ้าดำมืดตื้อไปหมดจนไร้ Space ของท้องฟ้า เสียงร้องเซ็งแซ่ดั่งคำสาปแช่ง “นี่คือบ่วงกรรม ของความชั่วร้าย ซึ่งไม่มีทางที่เธอจะหนีรอดไปได้ ” เสียงสาปแช่งนั้นทำให้นางตื่นตระหนก อ่อนแรงโอนเอนล้มลง.
นางแต้มล้มลงตรงหน้า คม หักศอก พอดี เขาถลาจะเข้าไปประคองเมื่อเห็นสายตาวิงวอนของนาง แต่เขายั้งไว้ เมื่อนึกถึงนิทานอีสป เรื่องชาวนากับงูเห่า เขาหันหลังเดินออกไป เสียงร้องควญครางของนางแต้ม ทำให้คม หักศอก หันกลับมาทางนางอีกครั้ง ภาพที่เห็น กลุ่มคนได้นำไข่ดิบที่เตรียมมา ขว้างไปที่นางแต้มคนแล้วคนเล่า ไข่แตกบ้างไม่แตกบ้าง ไหลเยิ้มเละไปทั่ว กองเป็นภูเขาเลากา “คม หักศอก หันหลังเดินกลับออกไป รำพึงเบาๆว่า “ไม่น่าเชื่อเลย ช่วงเวลาเพียงน้อนนิด นางสามารถสร้างความเกลียดชั่งให้กับผู้คนได้มากมายขนาดนี้…..เวรกรรมจริงๆ”…………จบ