จิปาถะ เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก (สารขัณฑ์ 22) “คม หักศอก”

22

ผมทำลายความเงียบด้วยข้อกล่าวหา “ท่านทำร้ายผมนะครับ ท่านอธิการฯ”“ก็ไปแจ้งความเอาซิ เก่งนักไม่ใช่หรือ” นางสวนกลับมาทันที“ไม่หรอกครับ เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรครับ ขอกันกินมากกว่านี้” ผมตัดบท“ไม่ต้องมาทำเป็นมีน้ำใจหรอก อยากฟ้องก็ฟ้องเลย ฉันไม่ต้องการขอใครกิน”“ผมว่าท่านลาออกจะดีกว่ามังครับ”“หยุดนะ” นางใช้มือขวาทุบโต๊ะ กระจกท็อปโต๊ะแตกร้าวเป็นทางยาวหลายทาง นางตะโกนลั่น “แกไม่ต้องมาเสือก” เส้นเลือดบนใบหน้าโปนออกมา หน้าเขียว ยันกายจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือนางสั่น และปัดไปโดนแก้วน้ำตกแตกกระจาย ผมสังเกตุเห็นเหงื่อเม็ดโตๆปรากฏที่หน้าผากนาง จากนั้นนางเดินโซเซทรงตัวเกือบไม่อยู่ ใช้มือซ้ายยันฝาผนังแต่ปัดไปถูกรูปถ่ายการรับถ้วยรางวัลเอียงกะเท่เร่ไป ท่านพยายามยืดตัวขึ้น โบกมือห้ามเมื่อเห็นผมจะลุกขึ้นไปประคอง ท่านเดินลากขามือยันฝาไปที่มุ่มห้องด้านซ้าย ข้างตู้ถ้วยรางวัล และทันใดนั้นนางก็ล้มลงนอนหงายผึ่งท่าเขียดตายแน่นิ่งไปผมตกใจมาก หน้าซีด รีบลุกขึ้นเปิดประตู ร้องตะโกนให้หน้าห้องเรียก รปภ. มาช่วยนำท่านอธิการฯส่งโรงพยาบาลหน้าห้องยักไหลไม่แสดงอาการกระตือรือร้นแต่อย่างใด และพูดว่า“อาจารย์อย่าตกใจ ไม่เป็นไรหรอก ท่านทำแบบนี้บ่อยๆ ท่านเป็นนักแสดง“ไม่ตลกนะ” ผมจ้องหน้าเธอ “เข้าไปดูกันให้จะๆดีกว่า” หน้าห้องเดินตามผมแบบเสียไม่ได้เมื่อเปิดประตูเข้าไป ผมเห็นนางแต้มกำลังพยุงตัวลุกขึ้น และดินมานั่งที่โต๊ะน่าตาเฉยเล่ามาถึงตรงนี้ อาจารย์ท่านนั้น ยื่นหน้ามาข้างหูผมกระซิบว่า “นางเป็นโรคประสาท”….