จิปาถะ

เรื่องสั้น  หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน อัจฉริยะ

232

ตอนสายวันรุ่งขึ้น แสงแดดสีอิฐส่องลอดเข้ามาตามรอยแตกของยุ้งข้าว นางแต้มนั่งชันเข่า เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะ เพราะอากาศร้อน นางก้มหน้าใช้มือทั้งสองกุมหัว ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ดวงตาละห้อย นั่งซึมกะทืออยู่อย่างสิ้นหวัง  นางบ่นพึมพำ “ฉันจะต้องมานั่งทู่ซี้อยู่อย่างนี้อีกนานสักเท่าไรนะ   เมื่อไรถึงจะปล่อยฉันออกไปซะที  ฉันไม่ต้องการโอกาสอะไรทั้งนั้น จะตกนรกหมกไหม้ ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมาปรับทัศนคติอะไรฉัน  ฉันจะไม่เปลี่ยนทัศนคติอะไรทั้งสิ้น

อย่าพยายามมาเปลี่ยนฉันเสียให้ยากเลย” ฮ่า ฮ่า ฮ่า นางแต้มหัวเราะ “ฉันจะฆ่าตัวตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ไม่อยากอยู่แล้วละ อยู่ไปก็ทรมานเปล่าๆ  ไอ้หมาแก่บ้าๆบอๆนั่นจะได้เลิกกัดฉันเสียที”

233

ลมเย็นพัดเข้ามาถูกตัวนางแต้มวูบหนึ่ง  นางเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้น เป็นผู้ชายที่ดูน่าเกลียดน่ากลัวจนบอกไม่ถูก  ฉันจะบรรยายลักษณะของเขาว่าอย่างไรดีนะ “เขาเป็นคนผิวดำมะเมื่อม เตี้ยหม้อต้อ พุงป่อง ใบหน้าเรียวยาว

ตาโตแดงก่ำลุกวาว ผมเผ้ายุ่งเหยิง ปากแสยะจนเห็นฟันสีขาวที่เหยเก แลบลิ้นออกมาเสียยาว  เห็นแล้วคลื่นไส้  ตัวเล็กอยู่แล้วยังใส่ชุดดำเสียอีก แถมสะพายกระเป๋าที่ใส่สิ่งของต่างๆจนตุงแน่นไว้ด้านหน้า คงคิดว่ากระเป๋าจะช่วยปิดท้องที่ป่องนั้นได้ การใช้กระเป๋าปิดหน้าท้องดังกล่าว ทำให้ดูยิ่งเตี้ยลงไปอีก ที่บ่ายังพาดผ้าขาวไว้เสียด้วย ผ้านั้นดูยังกับผ้าห่อศพแน่ะ”  เมื่อเผชิญหน้ากัน นางแต้มจึงถามไปว่า

“เธอเข้ามาได้อย่างไร”

“ฉันก็ผ่านประตูมานะซิ  ถามได้”  ชายอ้วนเตี้ยตอบ

“เธอเป็นใคร”   นางแต้มถามต่อ

“ฉันเป็นชายคนหนึ่ง”

“กวนจริงนะ เธอชื่ออะไรล่ะ ”

“ฉันไม่มีชื่อ แต่ ชาร์ลส์ ดิกเกนส์ Charles Dickens  (2537: 29) เรียกฉันว่า “อัจฉริยะแห่งความสิ้นหวังและการฆ่าตัวตาย”

234

นางแต้มมีอาการตกใจเล็กน้อย ตาเบิกกว้าง ใช้มือทั้งสองปิดปาก อุทานเบาๆ “นี่มันอะไรกัน”

“อ่า !” อัจฉริยะ แสยะยิ้ม “ที่นี้เธอก็รู้แล้วซินะว่า ฉันไม่ใช่คน ฉันเป็นปีศาจ และเธอก็น่าจะรู้ต่อไปด้วยว่า ฉันมาทำไม เธอพร้อมหรือยังล่ะ “คุณแต้ม”

“รวดเร็วเหลือเกินนะเธอ  รวดเร็วพอๆกับเจ้าบักหำน้อยกับเจ้าบักหำใหญ่ ลูกน้องฉันเลย ”

“มันเป็นงานของฉัน”

“ดูเธอรีบร้อนนะ”

“ใช่ ฉันดูรีบร้อน เพราะมีงานมาก ”

“เรื่องฆ่าตัวตายนี่  ฉันเพิ่งคิดเมื่อกี้นี้เอง ยังไม่ทันได้ตั้งเนื้อตั้งตัวเลย” นางแต้มชักลังเล

“เธอเคยพลาดบ้างไหม  นางแต้มถาม”

“แค่ 1 ใน 10 เท่านั้น”

“ฉันคิดว่าคราวนี้เธออาจจะพลาดนะ เพราะฉันไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยที่จะทำอย่างนั้น เชือกก็ไม่มี ยาก็ไม่มีสักเม็ด ยุ้งข้าวก็เตี้ยเกินไป มีดหรือปืนก็ไม่มี ”

“อย่ากังวลเรื่องนั้นเลย” อัจฉริยะ ปลอบ “ฉันเตรียมมาให้พร้อมแล้ว” พูดจบเขาก็หยิบมีดออกมาจากกระเป๋าที่สะพายไว้ด้านหน้า ลูบความคมของมีด พลิกไปมาทำให้เกิดแสงสะท้อนเข้าตา และยื่นให้นางแต้ม

นางแต้มถอยไปนิดหนึ่ง “ฉันไม่อยากเป็นอัจฉริยะแล้วละ” เห็นมีดก็กลัวแล้ว

“ไม่แน่จริงนี่ ไหนว่า แม้แต่ ผีสางเทวดาก็ไม่กลัวไง  ทีนี้ทำไมถึงกลัวล่ะ”

“อย่ามาดูถูกฉันนะ ไป ไปให้พ้นไป  เจ้าปีศาจ”

“ไม่มีทางเอาชนะเธอได้เลยซินะ”

“แน่นอน  ฉันไม่รู้จักคำว่าแพ้”

“ก็ได้” ปีศาจ ยักไหล่ “แต่ถ้าเมื่อไรต้องการใช้บริการก็บอกนะ  ฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวังเลย”

“ไปลงนรกเสียเถอะ ไป้  อ้…เวร”

………………

ชาร์ลส์ ดิกเกนส์ (Charles Dickens.) แก้วคำทิพย์ ไชย บก.แปลเรียบเรียง.คำสารภาพของชายวิกลจริต (A Madman’s

Manuscript).กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์คลาสสิก.