หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ซึคุโมะกะมิ

two snakes

จิปาถะ

เรื่องสั้น  หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ซึคุโมะกะมิ

241

“นางแต้มงัวเงียตื่นขึ้น มีท่าทางอิดโรย เพราะนอนไม่ค่อยหลับ เนื่องจากได้ฟังตำนานผีญี่ปุ่น ที่คุณชวดนำมาเขย่าให้ขวัญกระเจิงถึงสองเรื่องราว  นางมองไปที่ประตูยุ้งข้าว และรู้สึกได้ว่าวันนี้มีอะไรแปลกๆ เพราะประตูยุ้งข้าวไม่ใช่ประตูที่ใช้ไม้ตีแปะธรรมดา  แต่กลายเป็นประตูลูกฟัก ที่บานลูกฟักด้านบนแกะสลักเป็นรูปหน้าคนแก่หัวเหม่ง ส่วนที่บานลูกฟักด้านล่างแกะสลักเป็นลวดลายสวยงาม  นางแต้มขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่ามันคงเป็นเพียงภาพลวงตา  แต่ปรากฏว่าประตูก็ยังคงเป็นเช่นนั้น  และที่น่ารังเกียจก็คือ ตาแก่หัวเหม่งก็เอาแต่จ้องมองมาที่นาง  นางยื่นหัวเข้าไปเหมือนท่าของหมาที่อยากรู้อยากเห็น  เมื่อนางแต้มยื่นหัวมาใกล้ บานประตูก็ทำท่าทางเต้นไปเต้นมา ส่วนสายตายังคงจ้องเขม็งมายังนางแต้ม  ทำให้นางเหลืออด โพล่งออกไปว่า “คุณจ้องดูฉันทำไม ”

“ฉันชอบดูเธอนี่” ประตูพูด และยิ้มกว้างจนเห็นฟันที่หลอดำและเต็มไปด้วยคราบสีเหลืองอ่อน

“คุณต้องเคารพฉันหน่อยนะ เพราะการเที่ยวจ้องมองดูคนอื่นที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อนนั้นเป็นการเสียมารยาท”

“ใจเย็นๆ  คุณแต้ม  ฉันไม่คิดว่าจะไม่เคารพคุณหรอก แต่เพราะคุณอยู่ตรงหน้า  ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร”

“คุณรู้จักชื่อฉันได้อย่างไร” นางแต้มทำเสียงกร้าว

“ไม่เห็นยากเลย เธอดังนี่ เห็นได้รับรางวัลโน่นนี่ไม่หวาดไม่ไหว  ใครๆก็รู้จัก”

“นางแต้มยิ้มแก้มแทบปริ”

242

“คุณต้องเป็น ซึคุโมะกะมิ  วิญญาณของเก่าแน่นอน” นางแต้มจำชื่อปีศาจที่คุณชวดเล่าให้ฟังได้

“อาจทำนองนั้น”

“ขอบอกก่อนนะว่า  ฉันเป็นคนรักษาของ ไม่เคยทำข้าวของเสียหาย คุณจะลงโทษฉันไม่ได้นะ”

“เธอเคยถีบฉันไง  จำไม่ได้รึ  เกือบโดนหน้าฉันแน่ะ”

“ฉันทำอย่างนั้นรึ  ฉันจำไม่ได้เลย”

“นั่นแหละ สันดานเธอ ไม่เคยจำการทำร้ายเพื่อนและคนอื่นๆได้เลย”

นางแต้มเงียบกริบ ยอมจำนน  ก้มหน้านิ่ง….

“คุณ ปีศาจของเก่า ดูรูปร่างหน้าตาคุณ อายุไม่น่าถึง 100 ปี….แต่ช่างเถอะ เราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะ” นางแต้มเปลี่ยนท่าทีเพราะเห็นช่องทางที่จะหาประโยชน์จากประตู

“ก็ดี เป็นมิตรกัน ดีกว่าเป็นศัตรูกัน”

“คุณ ประตู ฉันอยากออกไปข้างนอกจังเลย  อยากเห็นเดือนเห็นตะวันกับเขาบ้าง ไม่รู้ว่าพระอาทิตย์และพระจันทร์จะยังสวยสดงดงามอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า  ดวงดาวยังอยู่ครบหรือไม่  หรือว่าตกลงมาหมดแล้ว  ช่วยเปิดประตูให้ฉันออกไปได้ไหมจ้ะ” นางแต้มออเซาะ

“เรื่องนี้ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอก” ประตูปฏิเสธ

“อะไรกัน แค่นี้ก็ไม่ช่วย  แล้วจะคบเป็นเพื่อนกันไปทำไม”  นางแต้มตวาดใส่เมื่อไม่ได้อย่างใจ

“สันดานเธอก็เป็นอย่างนี้แหละ ไม่ฟังอีร้าค่าอีรม ไม่ฟังเหตุฟังผล  จะเอาแต่ประโยชน์ตน” ประตูตวาดใส่กลับไปบ้าง ทำให้นางแต้มถึงกับซึมกระทือไปเลย

“ทำไมเธอช่วยไม่ได้ล่ะ” นางแต้มทำเสียอ่อนลง

ประตูชี้มือตามองตามมือขึ้นไปบนฟ้า

นางแต้มมองตามอย่างงงๆ

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *