• 

วันเสาร์ที่ 16 มกราคม  2564

จิปาถะ  เรื่องสั้น โจรปล้มเงินเดือน (แม่)

16

แม่ผมเสียไปเกือบ 60 ปีแล้ว ตอนนั้นผมเพิ่งทำงานเป็นครูได้เพียง 3-4 ปี เริ่มต้นด้วยเงินเดือนแค่ 750 บาทเท่านั้นเอง  ถ้าถูกเจ้านายปล้นเงินเดือนไปเหมือนกับพนักงานมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ละก็ ผมคงเสร็จไปแล้ว เพราะขนาดรับเต็มๆ ยังไม่พอใช้เลย

ตอนที่ผมไปบอกแม่ว่า ผมสอบครูได้ แม่ผมดีใจมากที่ลูกของแม่จะได้รับราชการเป็นครู แม่บอกว่า ผมเป็นลูกคนเดียวของแม่ที่มีโอกาสได้รับใช้งานของแผ่นดิน เป็นข้าราชการในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว นับเป็นเกียรติประวัติของครอบครัวจริงๆ ดังนั้น ลูกจะต้องไม่ทำตัวด่างพร้อยและอยู่จนเกษียณอายุราชการอย่างงดงามให้ได้ แม่สอนผมอย่างนั้น  แม่เป็นครูคนแรกของผม

เตี่ยผมอพยพมาจากเมืองจีน ได้มาพึ่งพระบรมโพธิสมภารในแผ่นดินสยาม และอาศัยอยู่อย่างสุขสบาย  ขอน้อมสำนึกในเป็นพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้น อันหาที่สุดมิได้  ดังนั้น เมื่อผมเลือกรับราชการแม่จึงดีใจมาก

ผมเคยเล่าแล้วว่า ผมถูกตำรวจจับตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก เพราะจุดประทัดเล่นในวันตรุษจีน ขณะที่ตำรวจนำตัวผมไปโรงพัก ผมกลัวมาก กลัวแม่จะรู้ว่าผมถูกตำรวจจับ แต่โชคดีที่ร้อยเวรปล่อนตัวผมเสียก่อน แม่ผมเลยไม่รู้ ถ้าแม่รู้แม่คงจะเสียใจอย่างมาก ผมไม่อยากให้แม่หัวใจสลาย

ที่ผมพูดถึงเรื่องนี้ เพราะผมกำลังคิดถึงแม่ของคนอื่น โดยเฉพาะแม่ของเพื่อนข้าราชการและพนักงานมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ที่มีโอกาสได้รับใช้งานของแผ่นดิน เป็นข้าราชการหรือพนักงานของรัฐในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเช่นเดียวกับผม  ผมเกรงว่าท่านจะไม่สามารถอยู่รับใช้งานได้จนถึงเกษียณอายุราชการ เพราะท่านหลงผิดไปรับใช้นางแต้ม รักษาการอธิการบดีที่ไม่ชอบด้วยกฏหมาย ที่แอบอ้างเป็นรักษาการอธิการบดี โดยไม่มีคำสั่งแต่งตั้ง ซึ่งนางตัวดีนี้ไม่ได้ทำลายระบบราชการและระบบสังคมเท่านั้น แต่นางได้ทำลายระบบครอบครัวและวิถีชีวิตของพนักงาน มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ที่ตกเป็นเหยื่อของนางอยู่จนทุกวันนี้  แต่อดทนอีกสักนิดครับ ความจริงก็จะปรากฏ นางจะต้องติดคุกอย่างแน่นอน ซึ่งผมเกรงว่าพวกท่านอาจติดร่างแห เข้าคุกเข้าตะรางไปกับนางด้วย ผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าพ่อแม่ท่านรู้ ท่านจะมีความรู้สึกอย่างไร “ท่านคงเสียใจมาก อย่าทำให้ท่านต้องหัวใจสลายเลย” ครับผม

….