เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (ไม้นวม3)

เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (ไม้นวม3)

3

หลังจากได้อ่านข้อเสนอแนะที่เป็นประโยชน์อย่างมากจาก ท่านเรวัตร เมฆจั่น ทำให้ดูเหมือนว่า ตอนนี้คนส่วนใหญ่จะเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้วว่าอะไรเป็นอะไร อะไรผิด อะไรถูก, อะไรควร อะไรไม่ควร และใครจะอยู่ ใครจะไป และรู้ว่าจะต้องดำเนินการต่อไปอย่างไร ก็คงต้องให้เครดิตท่าน เรวัตร เมฆจั่น ที่ช่วยอนุเคราะห์ ขอขอบคุณครับผมแต่นั่นแหละเรื่องนี้ก็คงจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะกลุ่มหรือแก๊งผู้บริหารซึ่งประกอบด้วยสภามหาวิทยาลัยฯ อธิการบดี และข้าทาสบริวารทั้งหลาย ที่ขาดสำนึกรู้ หรือไร้ปรีชาญาณ ว่าอะไรผิด อะไรถูก อะไรควร อะไรไม่ควร ซึ่งสร้างความงุนงงได้มากมายว่า ทำไมคนระดับนั้น ไม่อยากยกย่องว่าสูงเพราะต่ำเตี้ยเหลือเกินแล้ว ถึงไม่เข้าใจ หรือเพราะผมซื่อบื่อเอง

ขอสรุปง่ายๆว่า อธิการบดีฯยังคิดว่าตัวเองนั้นทำถูกต้องแล้ว ไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่ว่าเรื่องป้าย หรือเรื่องปริญญาบัตร หากเป็นเรื่องผิดพลาด ก็เป็นการกระทำของคนอื่นหรือเจ้าหน้าที่ ไม่เกี่ยวกับนางและสภาฯก็คงคิดแบบเดียวกัน ซึ่งนี่แหละคือปัญหา แต่ช่างเถอะ บอกก็แล้ว มีคนหวังดีมาอธิบายให้ฟังก็แล้ว แต่ไม่ฟัง ก็ต้องรอให้ตำรวจมาจับ หรือรอศาลพิพากษาความผิดเอง มันคงต้องเป็นเช่นนั้น เมื่อไม่ต้องการผ่อนหนักให้เป็นเบา อยากรับแต่ของหนักๆ ก็ตามแต่ใจ เหมือนอย่างที่ อ.เป็ด ท่านว่า “ไม่เชื่อก็สุดแต่เวรกรรม”

ความจริงแล้ว ก็น่าเห็นใจ คนเรานั้นเมื่อไม่รู้ ก็คือไม่รู้ ให้อธิบายอย่างไรก็ไม่รู้ไม่เข้าใจ มันเป็นบาปกำเนิน หรือกรรมเก่า ผมเองก็เหมือนกัน ตอนเป็นเด็ก อ่อนคณิตศาสตร์ ตอนนี้ก็ยังอ่อนอยู่ เมื่อเพื่อนช่วยสอนวิชาเรขาคณิตบอกว่า ไม่ยาก ท่องสูตรให้ได้ก็จบ เช่น การหาพื้นที่ของรูปสามเหลี่ยม สูตรคือ เศษหนึ่งส่วนสอง คูณฐาน คูณสูง ผมก็ท่องจนขึ้นใจ แต่ผมก็หาพื้นที่รูปสามเหลี่ยมไม่ได้อยู่ดี ทำไมล่ะ ก็ตอนนั้นอะไรคือฐาน อะไรคือสูง อะไรคือ เศษหนึ่งส่วนสอง ผมยังไม่รู้เลย ภาษาอังกฤษก็เหมือนกัน อ่อนมาก คำว่า The ผมยังอ่านว่า ทะฮี เลยครับ เป็นบาปกำเนิดจริงๆ ….

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *