เรื่องสั้น อิงสถานการณ์ (น้องตีน)

17

ปรากฏว่า กรณีนางแต้ม รักษาการอธิการบดี(เถื่อน) เกิดขาโตหรือมีขนาดใหญ่ขึ้นมาเท่ากับช้างใหญ่ 1 เชือก  ซึ่ง Promote Sean เพื่อนที่รักและเคารพของผม บอกว่า “ขาขึ้น”  ผมเลยโมเมเอาว่า

คงมีความหมายเช่นเดียวกับ “ของขึ้น” คือ วัตถุศักดิ์สิทธิ์หรือลายสักยันต์บนร่างกายแสดงอิทธิฤทธิ์ให้ปรากฏ ดังนั้น ตอนนี้ขาของนางแต้มก็กำลังแสดงอิทธิฤทธิ์ให้ปรากฏเหมือนกัน

เพื่อบอกให้รู้ว่า ไม่มีใครจะไล่ให้นางออกจากตำแหน่งรักษาอธิการบดี (เถื่อน) ได้ นางจะคาอยู่ในห้องทำงานนั่นแหละ ใครจะทำไม ?

แต่อนิจจา นางคงไม่รู้ว่า นางนั้นเป็นหญิงชราที่น่าสงสารที่สุด เพราะขาของนางใหญ่มากและนางอาจไม่มี “ขาลง” ดังนั้น ทุกคืนและวันนางจึงต้องนอนซบหน้ากับขาของนางอยู่อย่างนั้น หรือไม่ก็นั่งตาแป๋วดูน้องตีน ร้องไห้สะอึกสะอื่น ไปไหนไม่ได้  ฆ่าเวลาไป และไม่รู้ว่าจะอีกนานเท่าไร

ถึงวันนี้ เป็นวันที่ 2 แล้ว ปรากฏว่าอาการขาโต หรือขาขึ้นของนาง ยังอยู่ในสภาพทรงตัว คือไม่ใหญ่ขึ้น หรือเล็กลง และแพทย์ก็ไม่ได้มาตรวจรักษาเพราะทางโรงพยาบาลซึ่งมีคนไข้มากอยู่แล้ว และไม่มีโครงการส่งแพทย์ออกไปรักษาคนไข้นอกสถานที่ และอีกประการหนึ่งนางแต้มไม่ได้ป่วยเป็นโรคอะไร เพียงแต่ “ตีนโต” เท่านั้น

ดังนั้น ครอบครัวของนางแต้มจึงต้องอพยพเข้าไปดูแลนาง ซึ่ง “ติดห้อง” ซึ่งนาสมเพศกว่า”ติดเตียง”

ช่วงเช้านี้ แจ๊ดแจ๋น้องสาวได้เข้าไปเปิดลิ้นชักโต๊ะ และนำอาวุธและวัตถุที่อาจเป็นอันตรายออกไปเพราะกลัวนางแต้มเกิดอาการเครียด หรือคลุ้มคลั่ง กระทำ อัตวินิบาตกรรม

ผมไม่อยากบรรยายบรรยากาศภายในห้อง ที่มีแม่.พี่สาว,น้องสาวนางแต้ม และเด็กรับใช้ เข้ามาอยู่กันอย่างแออัดเหมือนพวกโรฮิงญา  ขอให้ท่านจินตนาการเอาเองเถอะครับ

…