เรื่องสั้น ร่วมสมัย (นายพลหอม)

9

ก่อนที่จะเล่าต่อ เกิดมีเสียงพวกกันทักขึ้นว่า “ฝันบ้าบอคอแตกอะไรกัน ถึงได้ยาวไม่รู้จบอย่างนี้”

ผมไม่รู้จะตอบอย่างไร ก็ได้แต่หัวเราะ หึ หึ หึ และถามกลับไปว่า “จะฟังต่อไหมล่ะ”

“ก็ได้ อยากฟังต่อ”

ผมเล่าต่อไปว่า “วันต่อมาสายข่าวไร้สำนักรายงานอย่างไม่เป็นทางการว่า นางแต้มถูกนำตัวเดินทางเข้าไปในป่าลึก ใช้เวลาเดินทาง  2 วัน เนื่องจากทางขรุขระทุรกันดาร นอกจากนั้นเมื่อรถผ่านจุดตรวจในตำแหน่งต่างๆ พวกทหารที่พานางมาหยุดทักทายเพื่อนๆและดื่มกินสรวลเสเฮฮาไปตามเรื่อง แต่ละแห่งก็ใช้เวลานาน  ส่วนนางแต้มก็นั่นรอนอนรอแกร่วอยู่ในรถ จนประมาณสองทุ่มวันต่อมา จึงเดินทางมาถึงค่าย นางแต้มถูกนำตัวไปยังที่พักรับรอง โดยมีทหารเฝ้าตลอด เมื่อถูกพาไปนั่งที่ห้องโถงนางก็หลับเป็นตายอยู่ที่นั่นเอง เพราะเหนื่อย และถูกแอบให้ดื่มชากันชาไปหลายแก้ว จึงรู้สึกง่วงระโหยโรยแรงเพราะกินอะไรไม่ลง และหลับยาวแบบไร้สติ

ช่วงสายวันรุ่งขึ้น มีแม่บ้านมาปลุกและพาไปอาบน้ำอาบท่าในลำธารใกล้ค่าย จากนั้นได้นำอาหารมาให้ แจ้งว่า ช่วงบ่าย นางจะได้พบกับนายพลบะเซอโบ หรือนายพลหอม หัวหน้ากลุ่ม นางแต้มรู้สึกโล่งอก เพราะจะได้พูดคุยกันให้รู้เรื่องและชัดเจนว่าจะเอาอย่างไรกันแน่ จะได้รีบกลับบ้าน

เมื่ออยู่ต่อหน้า นายพล บะเซอโบ ท่านแต่งตัวเต็มยศ ประดับเหรียญตราเต็มหน้าอก เขาเป็นชายวัยเกือบ 80 แต่ยังดูดีมาก เขายิ้มให้เธอและกล่าวต้อนรับ “รู้สึกยินดีที่ได้รู้จักและเห็นตัวจริงในวันนี้  ดูกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วฉลาดปราดเปรื่องสมกับกิตติศัพท์ที่ได้ยินมา

“นางแต้มยิ้มน้อยๆอย่างภูมิใจและผงกศีรษะยอมรับและกล่าวขอบคุณ” และโพร่งออกไปว่า “ท่านต้องการอะไร”

นายพลบะเซอโบ หัวเราะหึ หึ หึ อย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะตอบว่า

…