เรื่องสั้น อิงสถานการณ์ (กาวร้อน)
26
มีนา จัย รายงานว่า ไม่ว่าศาลปกครองจะพิพากษาว่าอย่างไร หรือศาลปกครองสูงสุดจะวินิจฉัยว่า ข้าราชการที่เกษียณอายุราชการไปแล้ว หรืออายุเกิน 60 ปี ไม่สามารถดำรงตำแหน่งอธิการบดีได้ และมีอธิการบดีมหาวิทยาลัยของรัฐ 2-3 แห่ง กลัวคำสั่งศาล และ “ลาออก” จากตำแหน่ง แต่รักษาการอธิการบดี(เถื่อน)มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ หรือ นางแต้ม ของเรา ก็ไม่สะทกสะท้านและสนใจอะไรทั้งสิ้น คือ ไม่กลัวศาล เรียกว่าหน้ามึนสุดๆ คงยืนกระตายขาเดียวหรือเปรตขาเดียว จะขออยู่เป็นรักษาการอธิการบดีต่อไปตาม ม.44 คำสั่ง คสช. 37/2560 ใครจะทำไม “มีอะไรไหม” นางแต้ม บิดก้นตามเก้าอี้หันมาถาม
และก็อย่างที่รู้ๆกันว่า ตอนนี้ไม่มีใครทำอะไรนางแต้มได้ นอกจากรอให้นางและพวกพ้องติดคุกเท่านั้น สิ่งที่ทำได้ก็คือ ด่าทอแช่งชักหักกระดุกนางโขมงโฉงเฉงเล่นไปตามเรื่องในบล็อก ก็ดีกว่าอยู่เปล่าๆ
ท่านอยากรู้ไหมว่า ทำไมนางถึงไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ คำตอบก็คือ เสือกมีคนแอบเอากาวร้อนไปเทใส่เก้าอี้อธิการบดี นางแต้มนั่งแหมะลงไป กาวแห้งติดก้นเลยลุกไม่ขึ้น คาดการณ์กันว่ากาวร้อนคงจะซึมผ่านผ้านุ่งข้าไปติดก้นนางด้วย (คิดบ้าๆ) นางจึงไม่ยอมลุกขึ้น ถ้าจะลุกขึ้นเก้าอี้ก็จะติดก้นนางขึ้นมา หากจะแซะเอาเก้าอี้ออกก้นนางก็จะถลอกปอกเปิดหมด คนที่เคยใช้กาวร้อนน่าจะรู้ดี ที่ว่ามาก็พูดเล่นเพื่อให้ผ่อนคลาย ครับผม
ความจริงแล้ว สาเหตุที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่นางแต้ม เพราะลำพังตัวนางคนเดียวจะไปทำอะไรได้ แต่อยู่ที่ครูบาอาจารย์ของเรานี่แหละที่เข้าไปเป็นกรรมการสภาฯ ซึ่งคงมีผลประโยชน์แอบแฝง หรือมีชนักติดหลัง ช่วยสนับสนุนอยู่
ก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะครับ เมื่อถึงเวลากรรมตามทัน ก็จะได้เห็น รักษาสุขภาพละกัน รออยู่ดูให้ทัน”
“แต่ถ้ารอไม่ไหว หนทางเดี่ยวเท่านั้นที่จะสู้กับปีศาจร้ายได้ ต้องใช้ยาแรง” ครับผม
…